شعر در مورد تفرقه

شعر در مورد تفرقه ,شعر در مورد تفرقه افکنی,شعری در مورد تفرقه,شعر درباره تفرقه,شعر تفرقه,شعر در مورد تفرقه,شعر تفرقه انداختن,شعر در باره تفرقه,شعر در مورد تفرقه افکنی,شعری در مورد تفرقه,شعر درباره تفرقه

در این مطلب سعی کرده ایم حدود 100 شعر از اشعار زیبا را در مورد تفرقه برای شما تهیه نماییم.برای دیدن این اشعار به ادامه مطلب مراجعه نمایید

عمر بر ناگریز تفرقه کن

تا ازو قسم آز رسد

شعر در مورد تفرقه

تفرقه در روح حیوانی بود

نفس واحد روح انسانی بود

شعر در مورد تفرقه افکنی

از حدیث شیخ جمعیت رسد

تفرقه آرد دم اهل جسد

شعری در مورد تفرقه

تفرقه برخیزد و شرک و دوی

وحدتست اندر وجود معنوی

شعر درباره تفرقه

عاشق که غمش بر همه کس ظاهر بود

جمعیت او تفرقه خاطر بود

شعر تفرقه

من به فسون وفا زان خودت می کنم

تفرقه گر نفگند نرگس جادوی تو

شعر در مورد تفرقه

صافی ز سنگ تفرقه فریاد می کند

مانند اوحدی، که بنالد ز خوی تو

شعر تفرقه انداختن

منزل یکی و راه یکی و روش یکی

چندین هزار تفرقه در هر کنار چیست؟

شعر در باره تفرقه

گل بقدر غنچه گردیدن پریشان می شود

تفرقه آئینه اندازه جمعیت است

شعر در مورد تفرقه افکنی

شب باسواد زلف تو زد لاف همسری

صبحش بسنگ تفرقه دندان شکست و ریخت

شعری در مورد تفرقه

نغمه ساز ما و من تفرقه دلست و بس

تا دو دلش نمیکنی لب بصدا نمیرسد

شعر درباره تفرقه

هنگامه اسباب زبس تفرقه ساز است

غربال کنی بحر که یابی گهری چند

شعر در مورد تفرقه

زکشت تفرقه دهر حاصلی که تو داری

چو تخم اشک ازان خوشه کن گمان که نبندد

شعر در مورد تفرقه افکنی

سخن بی سرو پا تفرقه ساز حیاست

آب چون بر در فواره زد اجزا گردد

شعری در مورد تفرقه

غبار تفرقه هر جا بود مقابل جمع

بهم رسیدن لب هاست قاصد دل جمع

شعر درباره تفرقه

هزار خوشه درین کشت دانه شد (بیدل)

بغیر تفرقه چیزی نبود حاصل جمع

شعر تفرقه

آغوش هوس تفرقه وضع حضور است

چون غنچه اگر جمع شوم گل بکنارم

شعر در مورد تفرقه

هزار تفرقه جمعست در طلسم حواست

شکسته بر گل رنگی که دسته بستنش است این

شعر تفرقه انداختن

چو سبحه تفرقه دل زبس جنون اثر است

بساز پیکرم از یکدگر جداست گره

شعر در باره تفرقه

بقدر تفرقه دل شگفتن آهنگیم

جنون بهاری ما داشت رنگ دشواری

شعر در مورد تفرقه افکنی

چشم بد دور کز آن تفرقه ات بازآورد

طالع نامور و دولت مادرزادت

شعری در مورد تفرقه

ز فکر تفرقه بازآی تا شوی مجموع

به حکم آن که چو شد اهرمن سروش آمد

شعر درباره تفرقه

خاطر به دست تفرقه دادن نه زیرکیست

مجموعه ای بخواه و صراحی بیار هم

شعر در مورد تفرقه

بدرقه چون عشق گشت از پس پس تاختن

تفرقه چون جمع گشت با کم کم ساختن

شعر در مورد تفرقه افکنی

ندارم دل جمعیت، تفرقه به

ببین تا چه بیند مه از اجتماعی

شعری در مورد تفرقه

خزان هجر بر این بوستان نیابد دست

نسیم تفرقه در این چمن نجوید راه

شعر درباره تفرقه

آن را که بود در صدد تفرقه ما

برگوی، که این جمع پریشان شدنی نیست

شعر تفرقه

حقا که مرا دنیا بی دوست نمی باید

با تفرقه خاطر دنیا به چه کار آید

شعر در مورد تفرقه

دریغ صحبت دیرین و حق دید و شناخت

که سنگ تفرقه ایام در میان انداخت

شعر تفرقه انداختن

جمع آر همه تفرقه خویش به جهدت

بر ذات دعاوی ز معانی رقمی زن

شعر در باره تفرقه

بخ بخ اگر این علم برافرازم

در تفرقه سوی جمع پردازم

شعر در مورد تفرقه افکنی

رو تفرقه دور کن ز خاطر

رو آینه پاک کن ز زنگار

شعری در مورد تفرقه

«امل دل را نبود تفرقه » ای جان بازآ

قصه معرفت این است اگر گوش کنیم

شعر درباره تفرقه

سینه اهل تعلق شاهراه تفرقه است

میهمان باشد کثافت، خانه نارفته را

شعر در مورد تفرقه

بی چراغان تجلی طور سنگ تفرقه است

کعبه و بتخانه را بی یار دیدن مشکل است

شعر در مورد تفرقه افکنی

هر دری شارع صد قافله تفرقه است

زود بر در زن ازان خانه که در بسیارست

شعری در مورد تفرقه

ز سنگ تفرقه یک شیشه درست نماند

چه فتنه بود که زلف تو در میان انداخت

شعر درباره تفرقه

شعور، آینه دار هزار تفرقه است

خوشا کسی که ز وضع زمانه بیخبرست

شعر تفرقه

ز چشم شور نباشند خوشدلان ایمن

به سنگ تفرقه بزم شراب نزدیک است

شعر در مورد تفرقه

اسباب تفرقه است پریشانی حواس

چون رشته دل مبند به هر گل که دسته نیست

شعر تفرقه انداختن

باد دستان را زجمع مال، مطلب تفرقه است

می فشاند ابر اگر آبی زدریا می خورد

شعر در باره تفرقه

در میان این گهرها رنگ سنگ تفرقه است

چون به بیرنگی رسند این گوهران یکتا شوند

شعر در مورد تفرقه افکنی

آسمان از سنگ انجم سنگلاخ تفرقه است

تا میسر هست ای احباب جمعیت کنید

شعری در مورد تفرقه

چون به زیر فلک از تفرقه ایمن باشم؟

نتوان فصل بهاران به تو پل آسود

شعر درباره تفرقه

ز سنگ تفرقه خالی شده است دامانش

به گرد خاک، عبث آسمان نمی گردد

شعر در مورد تفرقه

بغیر آه نداریم سینه پردازی

غبار تفرقه جغد از دل خراب برد

شعر در مورد تفرقه افکنی

مآل تفرقه جمعیت است آخر کار

دل دو نیم به محشر یگانه برخیزد

شعری در مورد تفرقه

جماعتی که به جمعیت جهان شادند

ز سنگ تفرقه روزگار بیخبرند

شعر درباره تفرقه

ز سنگ تفرقه دلهای روشن آسوده است

که گل گلاب چو شد از خزان بیاساید

شعر تفرقه

از صحبت آن که خاطر جمع است مطلبش

سی پاره را به تفرقه شیرازه می کند

شعر در مورد تفرقه

در عالم حیرت نبود تفرقه را راه

محو تو زکونین خبر هیچ ندارد

شعر تفرقه انداختن

از تفرقه پروا دل آزاد ندارد

از سنگ خطر بیضه فولاد ندارد

شعر در باره تفرقه

جماعتی که به جمعیت جهان شادند

ز سنگ تفرقه روزگار بیخبرند

شعر در مورد تفرقه افکنی

ز سنگ تفرقه دلهای روشن آسوده است

که گل گلاب چو شد از خزان بیاساید

شعری در مورد تفرقه

در عالم حیرت مبود تفرقه را راه

محو تو ز دنیا چه خبر داشته باشد

شعر درباره تفرقه

نسیم تفرقه خاطرست جنبش مژگان

من و سراسر دشتی که یک گیاه ندارد

شعر در مورد تفرقه

مجوی تفرقه خاطر از رضاکیشان

که درخت خویش به مأمن کشیده اند امروز

شعر در مورد تفرقه افکنی

بزم می را شیشه بی باده سنگ تفرقه است

سنگ گرد و درشکست چرخ مینارنگ باش

شعری در مورد تفرقه

گردش چرخ بدو نیک ز هم نشناسد

آسیا تفرقه از هم نکند گندم و جو

شعر درباره تفرقه

کثرت و تفرقه در عالم گفتار بود

که جهانی همه یک تن شود از خاموشی

شعر تفرقه

صائب از هم نکند تفرقه لطف و عتاب

گل و خارست یکی در نظر یکرنگی

شعر در مورد تفرقه

به چشم هر که در آن روی آتشین محوست

بهشت تفرقه خاطر تماشا نیست

شعر تفرقه انداختن

ز سنگ تفرقه صائب بلند گردیده است

بنای دوستی روزگار محکم نیست

شعر در باره تفرقه

غبار تفرقه خاطر از تردد توست

اگر تو جمع شوی روزیت پریشان نیست

شعر در مورد تفرقه افکنی

غبار تفرقه ای نیست همچو شیر و شکر

میان آتش و آب جهان بیرنگی

شعری در مورد تفرقه

ز اهل توحید آن روز می شمارندت

که هیچ تفرقه از خاک تا شکر نکنی

شعر درباره تفرقه

مردم ز حد خویش برون پا نهاده اند

راه هزار تفرقه بر خود گشاده اند

شعر در مورد تفرقه

چون سپیدی تفرقه است اندر رهش

در سیاهی راه کوتاهت دهند

شعر در مورد تفرقه افکنی

هر که او پیداست درصد تفرقه است

چون نباشی جمع آنجا چون کنی

شعری در مورد تفرقه

محتشم تا بودت جان مشو از دوست جدا

کاین جدائی سبب تفرقه جان و تن است

شعر در مورد تفرقه

شعر در مورد تخت جمشید

شعر در مورد تخت جمشید ,شعری در مورد تخت جمشید,شعر در مورد تخت جمشید,شعر درباره تخت جمشید,شعر کوتاه در مورد تخت جمشید,شعری درباره تخت جمشید,شعر شهریار در مورد تخت جمشید,شعر در باره ی تخت جمشید,شعر نو درمورد تخت جمشید,شعر زیبا درباره تخت جمشید,شعر کوتاه درباره تخت جمشید,شعر درمورد تخت جمشید ,شعر درباره ی تخت جمشید,شعری درباره ی تخت جمشید,شعری کوتاه درباره ی تخت جمشید,شعر تخت جمشید,شعر تخت جمشید شهریار,شعر تخت جمشید رویا ابراهیمی,شعر تخت جمشید,شعر درباره تخت جمشید,شعر برای تخت جمشید,شعر نو تخت جمشید,شعر عاشقانه تخت جمشید,شعری درباره تخت جمشید,شعری در مورد تخت جمشید,شعر تخت جمشید از شهریار,شعر تخت جمشید استاد شهریار,شعر شهریار در مورد تخت جمشید,شعر در مورد تخت جمشید,شعر درباره تخت جمشید,شعر در مورد تخت جمشید,شعر درباره ی تخت جمشید,شعر کوتاه در مورد تخت جمشید,شعر زیبا درباره تخت جمشید,شعر کوتاه درباره تخت جمشید,شعری درباره ی تخت جمشید,شعر کوتاه برای تخت جمشید,شعر نو درمورد تخت جمشید,شعر در باره ی تخت جمشید

در این مطلب سعی کرده ایم حدود 100 شعر از اشعار زیبا را در مورد تخت جمشید برای شما تهیه نماییم.برای دیدن این اشعار به ادامه مطلب مراجعه نمایید

شب، ز تشییع غروب خورشید بازمی‌گشت به تخت جمشید

من هم از قله‌ی البرز خیال تاختم قافله را از دنبال

تا مقامی که شنیدم از شب قصر داراست خدا را به ادب

ماه در ابر خود از شرم نهان بحریم از حرم پادشهان

شعر در مورد تخت جمشید

نیز داران سپاه جاوید زنده می‌گشت و زهم می‌پاشید

چشم‌ها خیره و تند و سرکش لیک ریزان چو شرار آتش

لیک غوغا به سبکبالی خواب خفه می‌گشت چو آتش در آب

آخر کار به تلقین سروش اسم شب دادم و خوابید خروش

شعری در مورد تخت جمشید

اسم شب «آتش اسکندر» بود که سیه باد رخ چرخ کبود

رفتم از پله‌ی رفعت بالا رو بخرگاه حریم والا

نرده‌ها ریخته دندانه نما خنده می‌آیدش از غفلت ما

بعد سی قرن صباوت سیماست سنگ‌ها صیقلی و چهره‌نماست

شعر در مورد تخت جمشید

رهزن چرخ زده راه قرون وین غنائم بسر راه نگون

می‌توان دید در آن معرض باد جام‌جم، افسرکی، تخت قباد

مدفن عشق و حمیت بینی قتلگاه مدنیت بینی

داریوشش بدل آتش و خون تخت و بخت و علمِ داد نگون

شعر درباره تخت جمشید

ناگهم شد به‌نظر پرده‌گشا سینمائی دو مخالف سیما

این یکی چشم و چراغ‌افروزان وان‌دگر شعله و آتش سوزان

این درخشیدن تخت جمشید وان فروخفتن قرص خورشید

این فرا بردن کاخ و سردر وان فرود آمدن اسکندر

شعر کوتاه در مورد تخت جمشید

این یکی را که صدش گل چیدم در دل پرده چنین می‌دیدم

یافت فرمان شهنشاه صدور به پی افکندن این کاخ سرور

کاروان‌ها به ‌غریو و به‌ قطار اوفتادند به راه از اقطار

ساردی ‌ها به طلا می‌آیند با چه برقی و جلا می‌آیند

شعری درباره تخت جمشید

بار نیل آید و مرمر از مصر نیل را قافله‌ها بر سر جسر

خیل لبنان همه با کاج آید هند با صندل و با عاج آید

بار مخمل زده کاشانی‌ها لعل بارند بدخشانی‌ها

از نشابور دمد فیروزه فلکش کرده نگین دریوزه

شعر شهریار در مورد تخت جمشید

کاوش و غلغله در کوه و کمر کان زرافشاند و دریا گوهر

می‌شکافد جگر صخره و کوه سنگ از سنگ‌تراشان بستوه

نقشبندان و مقرنس‌سازان رنگریزان و قلم‌پردازان

نقشه‌ها مختلط و گلچینی مصری، آشوری، رومی، چینی،

شعر در باره ی تخت جمشید

لیک از آن‌جمله که بینی به‌میان چشم ذوق و هنر از پارسیان

همه اتباع و ملل دوش به‌دوش سخت در کوشش و در جوش وخروش

هرچه این پرده شریف و مشعوف آن یکی پرده مهیب است و مخوف

اهرمن تاخته بر غرفه حور تیرگی چیره به سرچشمه‌ی نور

شعر نو درمورد تخت جمشید

تیغ کین است و کج‌اندازی‌ها نَقل اسکندر و آن بازی‌ها

خان مقدونیِ گل کرده جنون هرکجا می‌گذرد آتش و خون

بر سر قبضه شمشیرش دست سری از جام جهانگیری مست

می‌نهد پای به تخت جمشید تنگ عصر است و غروب خورشید

شعر زیبا درباره تخت جمشید

حکمفرما همه رعب است و سکوت مرد، در حشمت شاهان مبهوت

چشم‌هائی که به وحشت چیره است در شکوه مدنیت خیره است

بامهش کوکبه پهلو زده، مرد پیش این کوکبه زانو زده، مرد

به تماشا چه دلی می بازد که به تائیس نمی‌پردازد

شعر کوتاه درباره تخت جمشید

هرچه زن بیشترش رعنائی کاخ از او بیشترش زیبائی

آتشی ساخت به دل غیرت زن که همه سوخت به‌جز حیلت و فن

مرد کز گردش در کاخ آسود زن فتان دو سه جامش پیمود

دم زد آن‌گاه سخنگوی فَتِن از خشایارشه و جنگ آتن

شعر درمورد تخت جمشید

لحن شد سرزنش آمیز که هین! خرمن خصم و نگاه تحسین؟

خرمن خصم که دلکش باشد در خور شعله آتش باشد

تیره شب بود و هوا آشفته کوکب بخت جهانی خفته

پرتو روزنه‌ها، زار و نزار زرد و ماتم‌زده، چون شمع مزار

شعر درباره ی تخت جمشید

آسمان عربده چو بینی و مست می‌نماید که خبرهایی هست

هر دمش مشعل برق افروزد تا که را خرمن هستی سوزد

باد دامن به عتاب انگیزد تا کی از شعله فرود آویزد

اختران چشم فروبسته بخشم بو که دودی نرودشان در چشم

شعری درباره ی تخت جمشید

تخت‌جمشید، عروس زیبا دگر افسرده و محزون سیما

آشیانی است شرارش در بر بوستانی است، خزانش در بر

لاله‌ها بی‌رمق و بی‌‌یارا آخرین شمع شکوه دارا

تخت و تاج و کمر و گوهر و عاج می‌درخشد به سیل تاراج

شعری کوتاه درباره ی تخت جمشید

رفته بر دوش سکندر تائیس خنده و خدعه بسان ابلیس

اهرمن تا ره حوّا نزند رخنه در طینت آدم نکند

خادمش مشعله‌ئی داده به‌دست تیغ عریان به کف زنگی مست

عامل جرم به شرکت گستاخ ابتدا می‌کند از پرده کاخ

شعر تخت جمشید

پرده چون دختر زیبایی عفیف سر فروهشته به زلفان ظریف

زان جنایت که جهان می‌ورزید شعله و دست به هم می‌لرزید

وه چه بّرنده ندا بود و مهیب خشم وجدان که برآورد نهیب

شرمی از کار تبه دار ای زن شرم‌ کن دست نگهدار ای زن

شعر تخت جمشید شهریار

قبله پادشاهانست این جهان مرکز ثقل جهانست این کاخ

کاخ دانش بود و کعبه داد حرمت آئین و محبت بنیاد

خرمن خوشه فضل است و فنون گردآورده اعصار و قرون

این‌همه زشت چرائی ای زن؟ کاخ داراست کجائی ای زن؟

شعر تخت جمشید رویا ابراهیمی

این پرستشگه ذوقست و هنر آخرین پایه معراج بشر

زیر پا هشته بشر دنیائی تا بدین پله کشیده پائی

این تمدن، که فرارفته به ماه چون فرود آریش ای زن در چاه؟

بنگر ارواح نیاکان و مهان چشم‌ها خیره ز آفاق جهان

شعر تخت جمشید

زین جنایت همه خونین جگران در تو چون چشم ندامت نگران

بنگر آفاق به هول و تشویش دست‌ها بین شفاعت در پیش

خیره‌ای دیو شقاوت چه کنی؟ با سراپرده عفت چه کنی؟

ای فلک این چه دل است و یارا؟ پای اسکندر و کاخ دارا؟

شعر درباره تخت جمشید

شعله از پنجره می‌رد بیرون سرخ آن‌گونه که سیلی از خون

می‌گریزند حریفان چون تیر شعله دنبال‌کنان چون شمشیر

روشنان حمله‌ور از برق و شرار سایه‌ها مضطرب و پا به فرار

مانده تائیس و سکندر به میان نعره چون هلهله دوزخیان

در و پیکر به شتاب و به عطش می‌ربایند لهیب آتش

شعر برای تخت جمشید

پیش‌دستی است به‌جان افشاندن که پس از شاه چه جای ماندن

درّ و گوهر به نشاطی که سپند در دل آتش و خون می‌رقصند

دود را جلوه زلف و خط و خال شعله را داده شکوهی به جمال

شعله سرمی‌کشد از ایوان‌ها چون گل زرد که از گلدان‌ها

شعر نو تخت جمشید

منعکس نقش و نگار ایوان آتش از وی بنگرین الوان

شعله‌ها سبز و زری، عنابی سرکشیده به سپهر آبی

چون عروسان پرندینه قبا داده دامن به کف باد صبا

پرنیان‌های نگارین، افشان ماند از دور به رقص پریان

شعر عاشقانه تخت جمشید

یاد می‌آورد از طنازی جشن شاه و شب آتش‌بازی

چه شکوهی که به‌هنگام زوال به همان جلوه دوران جلال

خوب را اول و آخر همه خوب مهر و مه را چه طلوع و چه غروب؟

ساختن بود بدان فر و جلال سوختن نیز بدین لطف و جمال!

شعری درباره تخت جمشید

تخت جم، ای سرای سراینده داستان

ای یادگار شوکت ایران باستان

جام جهان نمای و دستانسرای جم

آیینه گذشته و آینده جهان

شعری در مورد تخت جمشید

از عهد حشمت و عظمت یاد می دهی

ای مهد داریوش کبیر عظیم‌شان

بس دست اقتدار که بودت در آستین

بس سر به افتخار که سودت به آستان

شعر تخت جمشید از شهریار

وقتا که آفتاب جهانتاب معرفت

از طرف بام قصر تو می شد جهان‌ستان

جوشنده آبها و خروشنده بادها

تازنده تو گشت و تو پاینده همچنان

شعر تخت جمشید استاد شهریار

آتش زدت سکندر و هر خشتی از تو شد

آیینه سکندرِ آتش به دودمان

گردون نشانِ معدلتت از میان نبرد

ای بارگاه حشمت تو معدلت‌نشان

شعر شهریار در مورد تخت جمشید

تاریخ ما به آتش کین و حسد بسوخت

تاریخ را، به سوز درون باز کن دهان

وز آتش بیان، دل هر سنگ آب کن

ای قصه‌گوی سنگدل آتشین بیان

شعر در مورد تخت جمشید

بودی و دیدی آن همه کز بخت واژگون

هشتند پای بر سر تاج کیان، کیان!

طوفان نوح دیدی و غوغای رستخیز

از ترکتاز رومی و تازی و ترکمان

شعر درباره تخت جمشید

پستی گرای گشتی چندی و چون کنی

کاین بار ننگ بود به دوش تو بس گران

مانا که دیده دوخته می‌خواستی ز شرم

آری، فضیحت آن همه دیدن نمی‌توان

شعر در مورد تخت جمشید

امروز آن هوان و سرافکندگی گذشت

سر از زمین برآر و برآور بر آسمان

بس گنج زاد خاک و هم اینک دو گنجه‌ای‌ست

سنگین، چو فرقدان فلک زاده توامان

شعر درباره ی تخت جمشید

چون دو صدف، به هر یک، دو سکه و دو لوح

از سیم و زر که چون گهرش هشته در میان

بر سکه‌هاست نقش دو غرنده گاو و شیر

یعنی که رمز کوشش و پیروزی ام بخوان

شعر کوتاه در مورد تخت جمشید

بر لوحه‌ها نگاشته میخی بدین مفاد

خطی به دلفروزی سرمشق کهکشان:

«اقلیم من ز قاف و دانوب رفته تا حبش

وز مرز سیت‌ها شده تا بوم هندوان

شعر زیبا درباره تخت جمشید

آهورمزد کشور پهناور مرا

خواهد ز مکر اهرمنان بودپاسبان»

آری، امانت است و نشایدش جز امین

ناموس کشور است و نبایدش جز امان

شعر کوتاه درباره تخت جمشید

اینک این ویرانه ها

داستان از مردمان سر به گردون سای اینک خفته در انبوه خاک دارد

مردمان سر به گردون سای اینک خفته ای

کز غبار پایشان

تاریخ زپای افتاده است

شعری درباره ی تخت جمشید

گر که نامش بر دل آبی آب افسون شود

ور زنامش جز به سنگ اندر نماند هیچ

لیک

هر شکافی که به ایوان هاش بینی

یک زبان و صد زبان

داستان از مردمان سر به گردون سای اینک خفته در انبوه خاک دارد

شعر کوتاه برای تخت جمشید

چو بلقیس جمشید تخت معالی

چو جمشید خورشید چرخ معانی

شعر نو درمورد تخت جمشید

سوی تخت جمشید بنهاد روی

چو انگشتری کرد گیتی بروی

شعر در باره ی تخت جمشید

چو جمشید را بخت شد کندرو

به تنگ اندر آمد جهاندار نو

شعر در مورد تخت جمشید

تخت جمشید و تاج نوشروان

آرزومند پای و تارک توست

شعری در مورد تخت جمشید

سپارد ماهئی را مهر جمشید

به خرچنگی رساند تخت خورشید

شعر در مورد تخت جمشید

ازین سو تخت شاخنشه نهاده

وشاقی چند بر پای ایستاده

شعر درباره تخت جمشید

تخت جمشید و تاج افریدون

هردو دایم نماند تا اکنون

شعر کوتاه در مورد تخت جمشید

تاج تو ورای تاج خورشید

تخت تو فزون ز تخت جمشید

شعری درباره تخت جمشید

فشانند بر تخت کیخسروش

فشانند بر سر نثار نوش

شعر شهریار در مورد تخت جمشید

در بن بیدار فگند مسند جمشید می

بر سر باد آورند تخت سلیمان گل

شعر در باره ی تخت جمشید

تخت جمشید حکایت کند ار پرسی

که چه آمد به فریدون و چه شد بر جم

شعر نو درمورد تخت جمشید

ای حافظ ار مراد میسر شدی مدام

جمشید نیز دور نماندی ز تخت خویش

شعر زیبا درباره تخت جمشید

تخت تو رشک مسند جمشید و کیقباد

تاج تو غبن افسر دارا و اردوان

شعر کوتاه درباره تخت جمشید

ز تخت و بخت چون برداشت امید

ز کشتی تخته ای را داشت جمشید

شعر درمورد تخت جمشید

چو برگردید بخت آن تخت بشکست

به جای تخت شه بر تخته بنشست

شعر درباره ی تخت جمشید

حرف جمشید و تخت کی تا چند

یاد آفرید و جام جم تا کی

شعری درباره ی تخت جمشید

جمشید زمان که در بلندی

ایوانش سبق ز آسمان برد

شعری کوتاه درباره ی تخت جمشید

در هوای مجلس جمشید عهد

غلغل اندر طارم اعلا زدند

شعر تخت جمشید

جمشید بنده در دولتسرای ماست

خورشید شمسه حرم کبریای ماست

شعر تخت جمشید شهریار

جمشید فلک سریر شاه اسمعیل

کش افسر خورشید تبارک بادا

شعر تخت جمشید رویا ابراهیمی

بدین تخت روان با جام جمشید

به سلطانی برآمد نام خورشید

شعر تخت جمشید

نشسته شاه چون تابنده خورشید

به تاج کیقباد و تخت جمشید

شعر درباره تخت جمشید

جهان ویران کند گر خود بنای تخت جمشید است

برو تاریخ این دیر کهن از یادگاران پرس

شعر برای تخت جمشید

آن پدر جمشید تخت و این پسر خورشید بخت

آن پدر کاموس تاب و این پسر کاووس آب

شعر نو تخت جمشید

جام جمشید میبری زنهار!

عدل جمشید کن به لیل و نهار

شعر عاشقانه تخت جمشید

بیار ساقی ازان آب آتشین که فلک

به باد داد چو جمشید خاک دارا را

شعری درباره تخت جمشید

با من مگو حکایت جمشید و افسرش

خاک در سرای مغان کم ز تاج نیست

شعری در مورد تخت جمشید

هر چند که در کیسه نداریم پشیزی

در همت ما بین تو که جمشید و شانیم

شعر تخت جمشید از شهریار

زنده داریم از این پس شب، اگر عمر شود

پس دعای شه جمشید گهر تازه کنیم

شعر تخت جمشید استاد شهریار

نه جمشید، لیکن هرش بنده میری

نه ضحاک، لیکن هرش زلف ماری

شعر شهریار در مورد تخت جمشید

آرزو خواهد کلاه ناز برگردون فگند

جام می در دست جمشید من اکنون میرسد

شعر در مورد تخت جمشید

حذر زنشه دولت که مستی یک جام

هنوز میشکند شیشه بر سر جمشید

شعر درباره تخت جمشید

سرود مجلس جمشید گفته اند این بود

که جام باده بیاور که جم نخواهد ماند

شعر در مورد تخت جمشید